드라마 다이얼로그

🍃그 해 우리는 🍃 လူတိုင်းမှာ မမေ့နိုင်တဲ့ အမှတ်တရတွေအပြည့်နဲ့ နှစ်တစ်နှစ်ရယ်လို့ ရှိကြပါတယ် အဲ့ဒီအမှတ်တရတွေကို အများကြီး ချစ်မြတ်နိုးကြတာမို့ တစ်သက်လုံးစာဆိုပြီး ဖြစ်ရတာပေါ့ ဒါကတော့ ချွဲအွန်းနဲ့ဂူယောင်းဆူတို့ရဲ့ “အဲ့ဒီ ငါတို့ရဲ့ချစ်ရတဲ့နွေရာသီ” ဆိုတဲ့ အကြောင်းပါ 🍃ကိုယ့်အတွက်တော့ ငယ်ရွယ်နုပျိုမှု ရင့်ကျက်မှု မပြည့်စုံမှု အထီးကျန်မှု လမ်းခွဲမှု အချစ် စတဲ့ ခံစားမှုမျိုးတွေကို အစုံပေးနိုင်တဲ့ ဇာတ်ကားမို့ ..

အဆင်ပြေသွားမှာပါ... တစ်ယောက်ထဲ သဘောကျရတာက ပထမဆုံးဆိုရင် ပင်ပန်းပေမယ့် နောက်ပိုင်းကျရင် ပိုပင်ပန်းလာတယ် အဲ့ဒီနောက်ပိုင်းကျရင် တစ်ကယ့်ကို သည်းမခံနိုင်လောက်အောင် ပင်ပန်းမယ် နောက်ပိုင်းကျတော့ အသားကျပြီး အဆင်ပြေသွားတာပါပဲ ပင်ပန်းရတာကို သဘောကျလာပြီး.. အဲ့ဒီကနေ တဖြည်းဖြည်း နာကျင်ရတာကိုလည်း နာကျင်တယ်လို့ မခံစားရတော့ဘဲ ရင်ထဲက နာရတာကိုလည်း နာတဲ့အတိုင်း အသားကျသွားမှာ..

ကျွန်မက ပန်းချီဆရာရဲ့ လက်ရာတွေကို ဘာလို့ကြိုက်လဲဆိုတော့… ဆက်တိုက်ကြည့်နေဖြစ်တော့ သဘောပေါက်လာတယ် ပန်းချီဆရာရဲ့လက်ရာတွေက ဘာလို့ ကျွန်မအတွက် နှစ်သိမ့်မှုဖြစ်စေလဲဆိုတာကို ဆွဲချက်တစ်ချက်ခြင်းကို ကြည့်နေရင်းနဲ့ ဒီလူလည်း ငါ့လိုစိတ်ပူပန်တတ်တဲ့သူမျိုးလား ဆိုပြီးတွေးမိတယ် မပြောင်းလဲတတ်တဲ့အရာတွေကိုပဲ ဆွဲမယ်ဆိုတဲ့ ခေါင်းကြောမာတာကိုကြည့်ရတာ ဒီလူလည်း ငါ့လို အထီးကျန်တတ်သူပါလား ဆိုပြီးတွေးမိလာပြန်ရော ဒါပေမဲ့လည်..

သဘာဝတရားကိုရော အဆောက်အဦးကိုရော ရေးဆွဲပေမဲ့ ပုံတွေထဲမှာ ဘာလို့လူတွေမပါတာလဲ? မပြောင်းလဲတဲ့အရာတွေကိုကြိုက်တယ် ဒါပေမယ့် လူတွေက အချိန်နဲ့အမျှပြောင်းလဲတယ် ဒါမှမဟုတ် ပျောက်ကွယ်သွားကြတယ် အဲ့ဒါကြောင့်မို့ ကျွန်တော့်လက်ရာထဲမှာ လူတွေမပါဘူး အချိန်တွေမပါဘူး